Ik had deze post al een tijdje klaarstaan maar twijfelde een beetje of ik hem wel zou plaatsen. Het is nl best een gevoelig onderwerp, zowel voor mij als voor de buitenwereld. Je hoort er bijna nooit iemand over en heel weinig mensen weten dit van mij, maar toch plaats ik hem, ik heb per slot van rekening een persoonlijke blog over mijn leven en daar horen ook minder leuke dingen bij :) Daar gaat 'ie....
Toen Tobias 1 jaar oud was begon bij mijn eega langzaam het idee van een tweede kindje te kriebelen. Ik had altijd in mijn hoofd dat er ongeveer 3 jaar tussen mijn eerste en tweede zou zitten, dus ik was er nog niet zo heel erg mee bezig. Natuurlijk is niets veranderlijker dan de mens dus ook ik werd aangestoken met het idee van een tweede kindje. Toen Tobias een maand of 15 was besloten we dan ook te stoppen met de anticonceptie (de pil slik ik al jaren niet meer dus in ons geval het geweldig rubbertje :s ) en wel gewoon te zien hoe het zou lopen.... Tja en toen was het meteen in één keer al raak. Dit was bij Tobias ook zo maar ik ben er nooit vanuit gegaan dat dit twee zo zou gaan.
We waren een beetje flabbergasted maar natuurlijk heel bij! Ik begon meteen met plannen wanneer ik dan ongeveer uitgerekend zou zijn en wanneer ik met verlof zou gaan en meer van dat soort dingen. Ook kocht ik voor Tobias het boekje "mama, wat zit er in je buik?" zodat we hem langzaamaan aan het idee van een broertje of zusje zouden kunnen laten wennen. Ik vertelde het aan één vriendin en verder aan niemand.
Een tijdje later (ik was inmiddels zo'n 7 weken zwanger) had ik vakantie want we zouden later die week naar Kos vliegen met z'n drietjes.
En toen kreeg ik helaas een miskraam.....
Ik had wat bloedverlies en toen wist ik het eigenlijk al. Het werd steeds erger en ik kreeg ook last van buikpijn. Ik hoopte steeds dat het een nachtmerrie zou zijn en ik wakker zou worden en alles gewoon goed zou gaan, maar helaas.... Het ging toch echt mis
Omdat behalve die ene vriendin verder niemand wist dat ik zwanger was, heb ik verder ook niemand over mijn miskraam verteld. Omdat ik niet wilde dat mensen zouden weten dat we bezig waren met een tweede kindje én omdat ik me groot wilde houden.
Hoe vaak hoor je namelijk niet: oh, maar je was PAS 7 weken zwanger., het is nog helemaal niets. Door dat soort opmerkingen ga je aan jezelf twijfelen. Stel ik me nou aan? Mag ik hier niet intens verdrietig over zijn?
Ok ik was inderdaad "pas" 7 weken zwanger en het was nog heel pril maar toch, er groeit iets in je en je voelt je ook gewoon zwanger. Moe, misselijk, je kon het zelfs al een beetje aan m'n buik zien. En dan zie je bloedverlies en voel je diep van binnen al dat het niet goed zit.... Natuurlijk mag je daar verdrietig om zijn.
In ieder geval meteen de verloskundige gebeld en gevraagd hoe nu verder. Want omdat ik weinig vriendinnen ken dit die hebben meegemaakt, had ik geen idee. Ik moest gewoon afwachten totdat het over was. De verloskundige vertelde dat we gewoon meteen weer mochten proberen maar wel moesten wachten tot het bloedden gestopt was en ohja, ik mocht tot die tijd ook niet zwemmen....Heel fijn als je naar Kos op vakantie gaat, kon er ook nog wel bij. Gelukkig stopte het bloeden na een paar dagen, maar ik werd er niet minder verdrietig van. Het was wel fijn dat we net op dat moment op vakantie gingen. Zo hoefde ik me voor niemand groot te houden en had ik genoeg afleiding.
En eenmaal terug bleek dat we een kleine souvenir hadden meegenomen van vakantie: ik was weer zwanger! Dit keer bleef het wel goed gaan met een wolk van een baby als gevolg!
Toen Tobias 1 jaar oud was begon bij mijn eega langzaam het idee van een tweede kindje te kriebelen. Ik had altijd in mijn hoofd dat er ongeveer 3 jaar tussen mijn eerste en tweede zou zitten, dus ik was er nog niet zo heel erg mee bezig. Natuurlijk is niets veranderlijker dan de mens dus ook ik werd aangestoken met het idee van een tweede kindje. Toen Tobias een maand of 15 was besloten we dan ook te stoppen met de anticonceptie (de pil slik ik al jaren niet meer dus in ons geval het geweldig rubbertje :s ) en wel gewoon te zien hoe het zou lopen.... Tja en toen was het meteen in één keer al raak. Dit was bij Tobias ook zo maar ik ben er nooit vanuit gegaan dat dit twee zo zou gaan.
We waren een beetje flabbergasted maar natuurlijk heel bij! Ik begon meteen met plannen wanneer ik dan ongeveer uitgerekend zou zijn en wanneer ik met verlof zou gaan en meer van dat soort dingen. Ook kocht ik voor Tobias het boekje "mama, wat zit er in je buik?" zodat we hem langzaamaan aan het idee van een broertje of zusje zouden kunnen laten wennen. Ik vertelde het aan één vriendin en verder aan niemand.
Een tijdje later (ik was inmiddels zo'n 7 weken zwanger) had ik vakantie want we zouden later die week naar Kos vliegen met z'n drietjes.
En toen kreeg ik helaas een miskraam.....
Ik had wat bloedverlies en toen wist ik het eigenlijk al. Het werd steeds erger en ik kreeg ook last van buikpijn. Ik hoopte steeds dat het een nachtmerrie zou zijn en ik wakker zou worden en alles gewoon goed zou gaan, maar helaas.... Het ging toch echt mis
Omdat behalve die ene vriendin verder niemand wist dat ik zwanger was, heb ik verder ook niemand over mijn miskraam verteld. Omdat ik niet wilde dat mensen zouden weten dat we bezig waren met een tweede kindje én omdat ik me groot wilde houden.
Hoe vaak hoor je namelijk niet: oh, maar je was PAS 7 weken zwanger., het is nog helemaal niets. Door dat soort opmerkingen ga je aan jezelf twijfelen. Stel ik me nou aan? Mag ik hier niet intens verdrietig over zijn?
Ok ik was inderdaad "pas" 7 weken zwanger en het was nog heel pril maar toch, er groeit iets in je en je voelt je ook gewoon zwanger. Moe, misselijk, je kon het zelfs al een beetje aan m'n buik zien. En dan zie je bloedverlies en voel je diep van binnen al dat het niet goed zit.... Natuurlijk mag je daar verdrietig om zijn.
In ieder geval meteen de verloskundige gebeld en gevraagd hoe nu verder. Want omdat ik weinig vriendinnen ken dit die hebben meegemaakt, had ik geen idee. Ik moest gewoon afwachten totdat het over was. De verloskundige vertelde dat we gewoon meteen weer mochten proberen maar wel moesten wachten tot het bloedden gestopt was en ohja, ik mocht tot die tijd ook niet zwemmen....Heel fijn als je naar Kos op vakantie gaat, kon er ook nog wel bij. Gelukkig stopte het bloeden na een paar dagen, maar ik werd er niet minder verdrietig van. Het was wel fijn dat we net op dat moment op vakantie gingen. Zo hoefde ik me voor niemand groot te houden en had ik genoeg afleiding.
En eenmaal terug bleek dat we een kleine souvenir hadden meegenomen van vakantie: ik was weer zwanger! Dit keer bleef het wel goed gaan met een wolk van een baby als gevolg!